From my chatings 1

می گویی بی آنکه اتفاقی افتاده باشد
دلشوره داری
دستت می لرزد
می گویی مدام به من فکر می کنی
مگر فکر کردن به من اتفاق نیست؟

نه عادت است
عادتی شبانه روزی
خیالت مثل مسکن است
حالا تفاوتی ندارد که با ضمه بخوانی یا فتحه
می دانی زیبای من
من از رعشه ی دستم
من از دلشوره ها و لرزش قلبم
می فهمم که هنوز زنده ام
که بی احساس تو من
 مرده ای بیش نخواهم بود!
حالا باز می پرسی
مگر فکر کردن به من اتفاق نیست؟

این حرفهای جدید را کنار بگذار
میخواهم مثل آدمهای قدیمی با تو سخن بگویم
مثل آدمهای قدیمی عاشقت باشم
می خواهم خودم باشم
خود قدیمیم
میدانی ما قدیمی ها
بهتر عاشق می شویم
بیشتر عاشق می مانیم
کمتر دنبال کلمات می گردیم

راست می گویی ولی
من با این که تازه ام
خودت می دانی چقدر قدیمی شده ام
کهنه و خسته
پوسیده!
اینها را فقط تو می دانی
فقط تو می فهمی
ما قدیمی هستیم
ما عتیقه ایم بانوی من
رویمان نمی توان قیمتی گذاشت
ارزشمان تخمین زدنی نیست

می دانی
گاهی چیزی از پستوی ذهن موهمم
می خواهد عاقل باشم
لحظه هایی که از گرفتن تصمیمی عاقلانه نگران می شوم
تو
خیالم را
با دیوانگی ات
راحت می کنی

چند بار بگویم من دیوانه نیستم...
مجنونم!!!

***

ماجرای این نوشته... هیچی پویا داشت کتاب می خوند از یه بخشی خوشش اومده بود، برای من می فرسته. منم اجازه ندادم بگه چیه، کیه، یه جوابیه نوشتم.(والا واژه ها یهویی اومدن منم گفتم خوش اومدن!) هیچی شروع کردیم، یه چند تا رفت و برگشت شد، چیزی که می بینین. ویرایش نشده و همینطوری بوده از اول... نوشتن کلشم ده دقیقه طول کشید. یه دیالوگم هست که خوندنش خالی از لطف نیست.

-پویا حال می کنی رفیقت چه دیوانه ایه؟؟؟!!!
+دیوانه نیست!!! چند بار بگم؟؟؟ مجنونه!!!

پی نوشت یک: واضحه مخاطب متن پویا نیست دیگه! پویا بانوی من نیست دوستان سریع شایعه درست نکنین!
پی نوشت دو: آقا متنه خیلی یهویی بود، با یهویی بودنش حال کردیم، گذاشتیم. دنبال حواشی نباشین...
پی نوشت سه: APA یک گروه تلگرام متشکل از سه نفر است. من و پویا و علی. درش، چیزای عمیقی می گیم! چیزای عمیق...